Na talerzu siedzi pchła
i do zupy wciąż się pcha.
Będzie pływać – jak w szalupie
– na marchewce w mojej zupie.
Już z pietruszki chwyta wiosła,
żeby fala ją uniosła.
Płynie pośród nitek pora.
Jak przegonić tego stwora?
Pchle się nudzi dryfowanie,
woli szybsze wszak pływanie.
Chwyta wiosła, mknie po zupie
przy tym cieszy się i tupie.
Gna slalomem wśród pietruszki,
chlapiąc zupą obie nóżki.
Ledwie bokiem seler mija
i o ziemniak się rozbija.
Przewróciła się szalupa
i sparzyła pchełkę zupa.